WAUW! Toen ik begon met het schrijven van de blogs na iedere wedstrijd, had ik niet gedacht dat ik aan het einde van het seizoen zonder haar op mijn hoofd, als kampioen nog één keer wat zou schrijven. De afgelopen weken waren lange, zware weken. Alles en iedereen rondom het team was al met de gedachte bij de laatste wedstrijd. De druk werd met de week groter, maar we bezweken niet, net zoals Kampen dat niet deed. Week na week wonnen we allebei onze wedstrijden en zaterdag mochten we dan eindelijk uit gaan maken wie de kampioen zou worden. Een beter affiche ga je gewoon niet krijgen: de ontknoping op de allerlaatste speeldag.
De laatste trainingsweek kon niet snel genoeg gaan, iedere dag was het aftellen tot de laatste wedstrijd. Zelden heb ik zo graag een wedstrijd willen spelen als nu! Het seizoen was bij voorbaat al geslaagd met een tweede plek, maar nu konden we het niet meer laten lopen. De beloning voor een seizoen lang hard werken met elkaar.
De warming-up begint 35 minuten voor aanvang van een wedstrijd. Dan staat de muziek op standje 100 en lopen en dollen we nog wat voor we gaan spelen. Er zitten drie mensen op de tribune die per ongeluk wat te vroeg zijn, de scheids checkt of het veld nog recht ligt en om iets voor 19:30 uur druppelen dan alle supporters binnen. Zaterdag was alles anders, om 19:00 uur tijdens ons buikspierrondje zat de zaal al bommetje vol. Naar horen zeggen waren er 700 mensen in Swanla op het moment dat we gingen spelen. Het gevoel dat je je sport voor zoveel mensen mag spelenl is echt onbeschrijfelijk mooi!
De wedstrijd begon en Kampen juichte nog één keer naar hun busje vol met mensen op de tribune. Dat was ook gelijk de laatste keer dat ze iets van vertrouwen uitstraalden. Vanaf punt 1 zaten we er vol op. De eerste twee sets gingen als een trein, iedere keer kwamen we op een snelle voorsprong en speelden we de set uit. De derde set wist Kampen er ergens nog doorheen te komen en wonnen ze die set door toedoen van onze eigen fouten. Een paar ballen niet scoren, goede serve van hun kant (ze kunnen natuurlijk als ex-koploper best aardig volleyballen) en het stond 2-1.
Deze stand had tot gevolg dat we allebei nog maar één set hoefden te winnen om kampioen te worden. Ik heb de hele set met kippenvel gespeeld en dat kwam niet door de zenuwen. Dat kwam door jullie, het kabaal van de tribunes was zo hard dat we naar elkaar moesten schreeuwen om te communiceren. De mannen van Kampen maakten geen kans en voor ze het door hadden stond het 18-10. Vanaf die stand wist ik het zeker, dit wordt hem, we gaan kampioen worden. De eindstand weet ik niet meer, maar het moment vergeet ik nooit meer. Toegezongen door jullie hebben we promotie naar de Eredivisie afgedwongen op eigen kracht. Een aantal jaar geleden hebben we het door een loting gehaald, maar dit voelt 10000x beter. Dit voelt zo lekker, happiest man (team) alive!
Il capitano is trots. Trots op mezelf, de vrijwilligers, de mensen die achter de schermen alles regelen, het publiek, de vereniging die ondanks een lastig jaar fantastisch draait en tot slot op het team/staff. Het was een fantastisch seizoen met een perfecte ontknoping! Volgend jaar gaan we strijden tegen de beste tien teams van Nederland in de Eredivisie. Het blijft bij elkaar, we kunnen doorbouwen op wat we hebben!
Voor nu bedank ik jullie voor het volgen en aanmoedigen van ons team, zonder jullie was het zeker niet gelukt. De boost van het publiek doet echt wat, dus hopelijk tot volgend seizoen!
Bedankt, het was een eer!