De verste uitwedstrijd van het seizoen stond op de planning met de wetenschap dat er werkelijk nog niemand in ons team ooit een wedstrijd heeft gewonnen in Bedum. En er zijn toch een heel aantal spelers al meerdere jaren geweest, ook voor hun ZVH tijdperk. Tijd om de geschiedenis een positieve wending te geven dit jaar. Voor aanvang van de wedstrijd stond Bedum op een 8ste plaats en wij op een 3de plaats. Er is echter maar 5 punten verschil in de ranglijst, dus we moeten oppassen niet voor joker te staan in Bedum.
Om 3 uur werd de navigatie ingesteld en moest er nog 245 km worden afgelegd voor de wedstrijd om half 8 kon beginnen. Het werd iets later, omdat de speaker het nodig vond om werkelijk alle spelers op te noemen na het handen schudden, dus werd er voorzichtig aan een tweede warming-up begonnen om niet te koud te worden. Toen hield bij een stand van 8-8 de tablet er mee op waar het wedstrijdformulier op bijgehouden wordt, dus er werd voorzichtig aan een derde warming-up begonnen tot het papieren formulier in orde was gemaakt en we verder konden met de wedstrijd.
De wedstrijd begon van onze kant net zo traag als alles om de wedstrijd heen. Er leek een soort van gelatenheid over het team heen te zitten. De vechtlust was niet afwezig, maar het kwam zeker ook niet tot uiting in het spel. En ja, als nummer 3 van de topdivisie zet je jezelf dan redelijk voor joker. Het is een beetje een cyclus die zich rondom uitwedstrijden te vaak laat zien. Een tamme start van de wedstrijd met tot gevolg dat we de tegenstander in hun spel laten komen waardoor we het een stuk lastiger krijgen dan nodig is. Zo ook hier Bedum en dat resulteerde tot de nodige wisselingen in het veld. Iedereen erin en iedereen eruit, de coach zet zijn joker in volgens het publiek. Het hielp allemaal weinig. Na een dik uur stonden we dan ook met 2-1 achter. Dit was dan toch het signaal wat we nodig hadden, wat ons blijkbaar wakker heeft geschud.
Of we gaan er keihard vanaf of we gaan die pot pakken, dood of de gladiolen. Het werd het laatste gelukkig en we wonnen met 3-2. De laatste twee sets waren totaal anders als de eerste drie. Iedereen probeert de vinger er op te leggen wat het verschil maakte, maar het is nog niemand gelukt. Mocht iemand een goed idee hebben, let us know! We staan open voor suggesties. Alle uitwedstrijden zijn met 3-2 gewonnen (als we wonnen), iets wat zorgt voor teveel verlies punten om bovenin mee te blijven draaien als de concurrenten wel netjes met 3-1 of 3-0 weten te winnen. Wat ook deze week weer gebeurd is. De veerkracht en de vechtlust is er wel, maar toch lijkt de scherpte bij de uitwedstrijden te missen in het begin. Zo van: "Het komt allemaal wel goed". Maar helaas, het komt niet vanzelf goed. Geen tegenstander zal ons laten winnen zonder zelf te willen winnen. Dus we zullen ook vanaf het begin scherp moeten zijn.
Vele serve fouten, netfouten, voetfouten en persoonlijke fouten later stappen we wederom wel weer als winnaars van het veld. Van een veld waar nog nooit iemand van ons gewonnen had en dat is toch ook wel een hele opluchting. Maar het is intens zonde dat we niet vanaf 0-0 vol over de tegenstander heen gaan en dat zullen we echt moeten gaan oproepen, want er komen in 2019 nog genoeg lastige uitwedstrijden aan.
Traditiegetrouw is Bedum een reden om een hotel te boeken en met zijn allen nog even onder het genot van gele rakker de stad Groningen te verkennen. Hier stonden we zeker niet voor joker, maar de joker was ook niet onze grootste vriend van de avond. What happens in Groningen stays in Groningen, behalve 2 wedstrijdpunten. Die zijn ingepakt en meegenomen naar Zevenhuizen. Aanstaande zaterdag spelen we de laatste wedstrijd van 2018 en wel tegen de rode lantaarn drager. Absoluut een must om 3 punten te pakken, elke set die we verliezen is er 1 teveel!
